Ten mający 19 ha powierzchni park zlokalizowany jest w południowej części Gdańska. Otoczony malowniczymi wzgórzami, usytuowany został nad Kanałem Raduni i Potokiem Oruńskim, który tworzy tutaj niewielką kaskadę. Jest częścią zespołu krajobrazowo-przyrodniczego „Dolina Potoku Oruńskiego”.
Co ciekawe, otaczające park wzgórza mają swoje nazwy. Jest Gliniana Góra, Góra Pięciu Braci i Góra Łez, która swoją nazwę wzięła od potyczki Francuzów z Rosjanami w czasie kampanii napoleońskiej, kiedy to park został zdewastowany. Na wzgórzach znajdują się duże głazy narzutowe, będące pamiątką po lodowcu.
W parku znajdują się dwa stawy, które łączy strumień. I patrząc na to miejsce, aż trudno uwierzyć, iż w 2001 roku, woda w górnym stawie przerwała brzegi i zalała park.
Park założony został w XVI wieku i wielokrotnie przechodził w ręce różnych właścicieli.
Pieczę nad nim sprawowali m.in. gdańscy burmistrzowie, kupcy czy też znani uczeni. Aż w końcu, w roku 1918, park trafił w ręce miasta, a w 1933 roku Orunia razem z parkiem stały się częścią Gdańska.
Spacerując parkowymi alejkami podziwiać można bogaty drzewostan oraz szatę roślinną. Wyróżnić trzeba tu XIX-wieczne buki, dęby, olchy oraz lipy. Nad stawami spotkamy płaczące wierzby.
W parku znajduje się niewielki dworek będący w przeszłości domem starości, a obecnie służący jako lokum dla publicznego przedszkola. Poza tym, swą siedzibę w parku ma Narodowe Centrum Tatarów Rzeczypospolitej. W Centrum zobaczyć możemy stałą ekspozycję przedstawiającą historię Tatarów w Polsce i niewielki meczet. Tuż obok budynku Centrum usytuowano pomnik tatara siedzącego na koniu.